მე კარგად, ვიცნობი ბათუს რადგან მთელი ბავშვობა მასთან ერთად მქონდა გატარებული. ბავშვობაში კამათი თითქმის არასდროს მოგვსვლი, ხან მე ვთმობდი, ხან ის. მოკლედ რომ ვთქვა სამაგალითო მეგობრობა გვქონდა მე და მას. მას ძალიან ბევრი დადებითი თვისება ქონდა. ამიტომ პირველი იგი გამახსენდა როცა რთული დავალება მივიღე ადამიანისაგან, რომელიც სიცოცხლეს მერჩივნა. ჩემი იმედი არც გაცრუებულა, მეგობარმა დახმარების ხელი გამომიწოდა, მე კი რა ვქენი, ყველაზე დიდი ტკივილი  მივაყეენე მას, რაც შეიძლებოდა რომ რაიმე სულიერ არსებას მიეყენებინა დედამიწის ზურგზე. მან კი ეს მაპატია. მე ვიცოდი მისი კეთილი გულის შესახებ, მაგრამ ამან ყოველგვარ მოლოდინს გადააჭარბა, ამას  თუ იზამდა , ნამდვიალად არ მეგონა.. როცა დავფიქრდი განსაკუთრებით მისი სტუმარ-მასპინძლობის წესმა გამაოცა, როცა გამახსენდება  მისი სიტყვები ,,ნუ დამზრახავ საკმარისად თუ რომ ვერა გემსახურე’’  მაშინ ხოლმე ყოველივე იცვლება ჩემს გარშემო.  მე არ მეგულება სხვა არსება ამ ქვეყნად რომელიც ასეთ ჰუმანურობას გამოიჩენდა და იმი ცოდვის  შემდეგ რაც მე ჩავიდინე, დამნაშავესთან საუბარში ამ სიტყვებს გამოიყენებდა.  მან თავისი სათმელი მხოლოდ მაშინ თქვა, როდესაც მის სახლს საკმაოდ გამოვცდით. ვფიქრობ, რომ მან ჩემთვის სიცოცხლის შენარჩუნებით თავის დედას სცა პატივი, რადგან შეუძლებლეად მიმაჩნია, რომ ჩემს მიმართ, რაიმე სასიკეთო გრძნობა დარჩენოდა.

    მან გამგზავნა ჩემს მოძღვართან, სადაც ჩემი ვიზიტი ძვირი დაჯდა, თვით ჰაჯი-უსუბის სისხლი. მე თვალები დახუჭული მქონდა, გულ-მკერდი გადაღეღილი და ველოდებოდი როდის მომკლავდა ჩემი გამზრდელი. მაგრამ მან მომმართა: ,,სჰენ სიკვდილის რა ღირსი ხარ, სასიკვდილო მე ვარ მხოლოდ, რომ კაცად ვერ გამიზრდიხარო’’ ამ სიტყვების შემდეგ მან თავი მოიკლა. ეს ცოდვა, ჩემი სიცოცხლის ეს პერიოდი მძიმე ლაქად დამრჩება სამუდამოდ და ვფიქრობ ყველასათის სამაგალითო უნდა იყოს.  

თენგიზ ცხვედაძე