,,გამზრდელი" (ანალიზი)

აკაკი წერეთლის პოემა ,,გამზრდელი’’ იწყება პეიზაჟის დახასიათებით, ეს ყველაფერი კი იმ გარემოზე მიუთითებს, თუ რა სიტუაციის შექმნა და შემდგომ განვითარებაა მოსალოდნელი. პოეტი აღწერს მღვიმის პირად მდგარ ფაცხას რომელსაც ახასიათებს მთელი რიგი თავისებურებები. რაც გამოარჩევს და უკეთესსაც ხდის მას მდიდრულ სასახლეებთან შედარებით. აკაკი წერეთელი შემდეგ გვისახელებს პოემის პირველ პერსონაჟს - აფხაზ ვაჟკაცს ბათუს. რომელიც ყოველ მხრივ უზრუნველყოფილად ცხოვროვს. იგი არის რთული ცხოვრების უარმყოფი, და თავს იმითაც კმაყოფილად გრძნობს რაც გააჩნია. მას აქვს ის უიშვითესი ქონება რასაც ორმხრივი სიყვარული ქვია. ამის შემდეგ პოეტი გვიხასიათებს აფხაზი ბათუს მეუღლე ნაზიბროლას, გვეუბნევა რომ მას არც სილამაზე აკლია და არც ადამიანობა. რის შემდეგაც გვიქმნის წარმოდგენას მათ სამაგალითო სიყვარულზე.

ამის შემდეგ იწყება პოემის მეორე თავი. აქ უკვე ბუნების სურათი იცვლება  და საზარლად წარმოგვიდგება. ეს კი იმის მანიშნებელია, რომ პოეტს სურ ... კითხვის გაგრძელება »

ტექსტური ინფორმაცია

აკაკი წერეთლის გამზრდელი, იწყება ბუნების სურათის აღწერით... ის ამბობს რომ აფხაზეთის მთებში დგას ერთი წნელისაგან გაკეთებული ფაცხა... რომელთან შედარებითაც არაფერია სასახლეები რადგან ეს ფაცხა პატიოსანი შრომის შედეგია.. იგი ეკუთვნის აფხაზ ჭაბუკ ბათუს.. ბათუ ნამდვილი ვაჟკაცი პიროვნებაა, მას ყველაფერი აქვს რაზეც შეიძლება იოცნებოს ადამიანმა, მათ შორის ნამდვილი სიყვარული. ბათუს ჰყავს მეუღლე, რომელთანაც ორმხრივი სიყვარული აკავშირებს, რაც საკმაოდ იშვიათია დღეს.

შუა ღამეა, არც ამინდია სახარბიელო. გარეთ საშინელი წვიმა, ჭექა-ქუხილი და ქარია... მოკლედ ისეთი ამინდია, რომ ამ დროს ხოლმეც ეშმაკიც კი თავშესაფრის მოსაპოველად იბრძვის.. სწორედ ამ დროს ვიღაცა მგზავრი სტუმრად მოადგა ბათუს კარს. მან დაიძახა მასპინძელო გამომხედე, ვინც სახლში ხარო. ბათუს ეს გაუკვირდა და გაიფიქრა ამ თავსხმაში ნეტავ ვინ უნდა იყოსო. იგი გავიდა გარეთ და წვიმისაგან დასველებული ადამიანი შიგნით შემოიყვანა, შემდეგ ბუხართან მიიყვანა და სკამიც დაუდგა. რაც ყველაზე საინტერესოა ის სტუმარი საფარ-ბეგი აღმ ... კითხვის გაგრძელება »

გამზრდელი

(ნამდვილი ამბავი) 

ვუძღვნი ჩემს პედაგოგებს 

მთის მწვერვალზე, ცის მახლობლად, 
მერცხის ბუდედ რაღაც მოსჩანს; 
თვალთ ისარი, შენატყორცნი, 
ვერ არჩევს მის სიგრძეს და განს. 

ის ფაცხაა, მღვიმის პირად 
მოწნული და მიგრეხილი, 
დრო და ჟამის შესაფერად დ 
ზამთარ თბილი, ზაფხულ გრილი. 

როდესაც მთა ბარს და ვაკეს 
ემუქრება წარღვნა-ღელვას, - 
ფაცხაც ღრუბელს გარს იბურავს, 
ეკრძალება ჭექა-ელვას. 

მაგრამ, როცა დაჰქათქათებს 
თავზე იქვე მზე და მთვარე 
და ვალის წინ ფიანდაზად 
ეფინება არემარე, 

მაშინ ფაცხა უბრალობით 
მომზიბლავად ლამაზია 
და იმასთან ყველა ტყუის, 
რაც-კი ციხე-დარბაზია.& ... კითხვის გაგრძელება »